Angsten en fobieën

Ik ben zenuwachtig. Neen, niet voor een sollicitatiegesprek. Daar ben ik meestal niet zenuwachtig voor. Hoogstens nieuwsgierig. Naar wie me wat gaat vertellen over de vacature. Of ik vraag me af hoe het gebouw zal zijn, en of de sfeer die er heerst aangenaam is. Ik ben namelijk nogal gevoelig aan ‘vibes’ en hou ook steevast de lichaamstaal van mensen in de gaten. Dat zegt vaak meer over een bedrijf dan wat de rekruiter vertelt.

Maar ik wijk af: ik ben dus zenuwachtig. Omdat ik een afspraak heb met een gedragstherapeut. Die moet me verlossen van een erg grote fobie.

Zoals wel vaker de laatste tijd, ben ik erg impulsief te werk gegaan. Onlangs zei mijn oudste zoon: “Mama, fear isn’t real. Danger is”. Toen begon ik te lezen. Over angsten en fobieën en hoe dat allemaal in ons hoofd zit. Niet reëel is. Dank je voor dat inzicht zoon! Op een bepaald moment vond ik een goede website van een gedragstherapeut. Met veel informatie, no-nonsense, geschreven in een directe stijl. Ik het geloofde allemaal, en besliste dat het tijd werd om met mijn belemmerende fobie komaf te maken. Ik stuurde een mail naar die therapeut en kreeg meteen een paar beschikbare data en uren door. Toen boekte ik die afspraak...

Nu klinkt dat ongelofelijk dapper en stoer, en dat was ik op dat moment ook. Maar nu dringt het pas echt tot me door: ik moet daar naartoe, binnen een paar dagen al. Wat heb ik toch weer gedaan?!

Toch ga ik niet terugkrabbelen. Ik ben 48. Op mijn 50ste wil ik op het juiste spoor zitten, en dat gaat niet gebeuren als ik zelf niets doe. Mijn partner, kinderen, moeder, familie of vrienden kunnen dit niet in mijn plaats. Ik ben erg zenuwachtig, maar vind het ook opwindend. Ik ben benieuwd hoe het allemaal in zijn werk zal gaan. Volgens de therapeut heb ik 1 tot 3 sessies nodig om definitief verlost te zijn van die stomme fobie. Ik kan me dat echt niet voorstellen. Ik ben al zo lang bang dat ik me niet kan inbeelden dat ik ooit vrolijk mijn wagen instap en via een drukke snelweg naar eender waar rij.

Want, lieve mensen, dat is mijn probleem: ik heb een rijfobie! Ik durf niet op snelwegen te rijden, en ik krijg het benauwd in tunnels en op grote bruggen. Zeker als er water onderdoor loopt.

Ik heb al menig artikel over mijn fobie gelezen, en tot nu toe was stiekem blij dat anderen er ook last van hadden. Maar dat ik niet alleen ben met deze angst, is niet langer een troost. Ik wil er vanaf! Ik hoop echt dat de therapie zal werken. Ik laat het zeker weten in een van de volgende blogs.

Kan je je niets voorstellen bij een rijfobie en wil je weten waar ik het over heb? Lees dan even dit artikel uit Goed Gevoel...

Ouderwets, beleefd en respectvol

Solliciteren. Ik ben eraan begonnen, nu de eerste shock van mijn burn-out achter de rug is. Ik heb de laatste weken al heel wat brieven geschreven. Of liever mails -brieven zijn van vroeger, zeker de handgeschreven exemplaren.

Ik deel met jullie graag mijn sollicitatieproces, en enkele bedenkingen. Opgelet: het zijn bedenkingen, geen klaagzang. Negativisme en ik, wij zijn immers geen vrienden. Voor alle duidelijkheid: ik heb het hieronder enkel over sollicitaties na het lezen van openstaande vacatures. Dus bij bedrijven waar men echt op zoek is naar kandidaten.

Eerst pluis ik alle jobsites, bedrijvensites en de vdab-website uit. Dan mail ik de interessante vacatures naar mijn inbox. Zo kan ik ze makkelijker opvolgen. Vervolgens:

• maak ik een overzichtelijk cv.
• zorg ik ervoor dat ik mijn cv aanpas in functie van de vacature waarvoor ik solliciteer: ik zet de competenties en ervaringen die gevraagd worden extra in de kijker.
• ik maak een gepersonaliseerde motivatiebrief waarin ik de juiste elementen van mijn cv link aan de vacature, en ik zorg ervoor dat mijn brief uitnodigt om verder te lezen.
• enkele dagen later contacteer ik de potentiële werkgever om zeker te zijn of ze mijn kandidatuur goed ontvangen hebben, en of ik alvast iets mag toelichten.

Op deze manier ben ik wel even bezig per sollicitatie. Toch al snel een uurtje. So far so good. Dan komt het vervolg. Voor elke 10 sollicitaties die ik verstuur, ontvang ik:

• drie automatische, niet gepersonaliseerde e-mails die zeggen dat als ik niets verneem binnen de 10 dagen, ik geen verdere reactie hoeft te verwachten. Zonder contactgegevens. Deze antwoorden krijg ik vaak wanneer ik rechtstreeks bij een bedrijf solliciteer.
• twee automatische antwoorden waarin ik bedankt word, met de naam en contactgegevens van de consulente die mijn dossier opvolgt. Zulke antwoorden krijg ik vaak wanneer ik via een plaatsingsbureau solliciteer.
• vier keer krijg ik helemaal geen antwoord. Dus daar ben ik niet zeker dat mijn kandidatuur is aangekomen. Hier zitten vaak interim-kantoren en varia tussen.
• een enkele keer krijg ik een voorzichtig, hoopvol antwoord. Daarover meer een volgende keer.

Ik ga er nog altijd vanuit dat alle bedrijven waar ik solliciteerde, echt op zoek zijn naar nieuwe mensen. Dus als ik na een tijdje niets verneem:

• zoek ik de contactgegevens van de drie bedrijven waarvan ik een automatisch antwoord kreeg, en probeer iemand aan de lijn te krijgen. Meestal lukt dat niet. En als het toch lukt, krijg ik te horen dat ‘er nog geen beslissing werd genomen’ of ‘de persoon die er zich mee bezighoudt ziek is’ of…
• volg ik de volgende twee ook zelf op, want de consulente heeft daar blijkbaar geen tijd voor. Het is nochtans haar job, sollicitanten opvolgen.
• besluit ik om de laatste vier ook zelf op te volgen. Want ook hier blijken ze geen tijd te hebben voor het opvolgen van mijn dossier. Ook al is dat is hun job.

Ik vind dat megavreemd. Al die mensen die hun geld verdienen in de rekruteringsbusiness nemen niet eens de moeite om kandidaten feedback te geven. Ik kan het niet laten om te denken: spijtig dat ik hun manager niet ben, wat een weggegooide omzet en potentieel. Voor hen én voor mij.

Werkgevers en selectiebureaus mogen heus wel een eerste selectie maken op basis van cv en brief. Ze verwachten van sollicitanten minstens alle bovenstaande moeite, en ook dat mag. Maar mijn verwachting, en die van vele werkzoekende met mij, is minstens een antwoord terug. Met correcte feedback. Sterker: het klinkt misschien ouderwets, maar ik vind antwoorden op sollicitaties niet meer dan beleefd en respectvol.

Een lach en een traan

Ik had een stukje over solliciteren in petto. De actualiteit van afgelopen vrijdag veranderde mijn plan. Wat er in Parijs gebeurd is, verdient een plek in m’n blog. En hopelijk in ieders leven. Het raakt ons allen. En al hebben we er verschillende meningen over: het laat niemand onberoerd.

Verdraagzaamheid. Diversiteit. We ontmoeten allemaal -op straat, op school, in winkels en op ’t werk- mensen uit andere culturen. We lezen over autochtonen en allochtonen, we horen praten over oude en nieuwe Belgen. De ‘slimste mens ter wereld’ in Vlaanderen is zo’n nieuwe Belg. Zonder veel moeite kent hij ‘onze geschiedenis’, in de ruime zin van het woord. En hij spreekt Brussels Vlaams en Brussels Frans, met wat Arabisch en Engels door.

In alle bedrijven waar ik gewerkt heb -ook die in het buitenland- bestonden mijn teams uit mensen uit minstens 8 verschillende landen. In die bedrijven waren veel van mijn collega’s het Nederlands amper machtig. Opleiden en mensen leren samenwerken behoorde tot mijn ‘core business’. Concreet betekende dat dat ik ervoor moest zorgen dat er werd geluisterd naar elkaar, en dat er werd begrepen wat gezegd werd. Niet enkel ‘gehoord’. En dat men minstens leerde overwegen dat een andere mening niet gelijk is aan een foute mening.

Zelf stak ik ook heel wat op van die teams. Ik leerde dat wat voor mij evident was, voor anderen vreemd was. Daardoor werd alles relatief. Ik leerde hen onze cultuur, gebruiken en waarden kennen, en zij vertelden mij over die van hen. Ik heb mensen leren poetsen met een dweil. Mensen die geen flauw idee hadden waar dat ding voor diende. Want wat heb je aan een dweil als de vloer van het huis dat je achterliet in oorlogsgebied van zand was…

Als je moet samenwerken en je moet je behelpen met weinig gemeenschappelijke woorden en waarden, zijn een lach en een traan sterke bindmiddelen. Vreugde en verdriet kennen geen verschil. Bij geboorte en dood maakt het weinig uit welke kleur, vorm, taal, religie en cultuur je hebt. Dan ben je gewoon hetzelfde anders, of anders hetzelfde.

Mijn oudste zoon heeft me, toen hij een jaar of 10 was, de betekenis van ‘diversiteit’ uitgelegd. Hij deed dat zonder dat ik ernaar vroeg, zonder dat hij het besefte. Met school waren ze naar een festival geweest. Daar werd hij, samen met een paar vrienden uit zijn klas, gefilmd door VTM. Ze stonden naast elkaar: zes vrienden, armen over elkaars schouders, ‘big smile’. Ze stonden daar, stoer glunderend, echte ‘maten en makkers’ te wezen. Toen we ’s avonds naar het nieuws keken en het verslag over het festival zagen, gilde hij het uit. “Kijk mama! Die jongen met dat groene petje naast mij, dat is mijn vriend Joshua!” Het groene petje was veel minder opvallend dan de mooie bruine kleur van het jongetje op wiens hoofd het petje stond. Maar dat zag mijn zoon niet. Het enige verschil dat hij zag tussen dat jongetje en zichzelf, was een groen petje. Want Joshua, dat was gewoon zijn vriend.

Ik wil geen analyse maken over de gebeurtenissen in Parijs. Daar ben ik te ‘klein’ voor. Ik wens ons enkel allen een lach en een traan. En waar het nu vooral tranen zijn -van ongeloof, verlies, onmacht en tweedracht- zal binnenkort de lach weer overheersen. De lach van hoop, humor, relativeren en echte eendracht. Samenhorigheid in diversiteit. Geef terreur en haat geen ruimte!

Zelfsabotage

Twee keer burn-out dus. Totaal genegeerd door ondergetekende. Dat vraagt om dringende aandacht. Deze keer wil ik het echt doen: aandacht geven aan mezelf, aan wie ik ben en aan hoe ik functioneer.

Ik wil m’n brein begrijpen. Leren hoe ik beter voor mezelf en m’n gezin kan zorgen. Ik wil genoeg theorie kennen om de stress, de burn-out en de depressie te verslaan. En ik wil met die kennis anderen helpen. Want ik ben dan wel een ezel, dat maakt me ook een ervaringsdeskundige -een mooi woord voor iemand die iets aan den lijve ondervonden heeft.

Ik begin met opnieuw te ‘leren’. Ik volg al enkele maanden een opleiding als massagetherapeut. Binnenkort heb ik examens. Stress! ;-) Me inschrijven voor die opleiding is het beste wat ik de afgelopen tijd heb gedaan. Het is iets voor mezelf, iets nieuws, iets buiten de routine. Niet voor de kinderen, niet voor mijn partner, niet voor m’n baas, niet voor m’n moeder... helemaal voor mij!

Eind september schreef ik me in. Op dat moment zat ik erg vast. Ik had nergens zin in, wilde geen mensen zien, wilde met rust gelaten worden. En toen, ineens, impulsief, schreef ik me in. Twee dagen later startten de lessen. Ik was zelfs zenuwachtig, hoe idioot! Maar ik vond het zalig, die lessen. Dat leren. Ik ga beslist nog andere cursussen volgen.

De kennis die ik opdoe en de artikelen die ik lees, helpen me. Om echt een verandering teweeg te brengen. De mensen die ik ontmoet, de opleidingen die ik volg en de gesprekken die ik heb met m’n partner en therapeut zijn stappen in de goede richting. Ik weet dat dit een proces is van maanden, misschien zelfs jaren. Maar ik ga het doen. Ik wil bepaalde vragen kunnen beantwoorden, en m’n gedrag aanpassen.

Sommige artikelen die ik las, waren een hele opheldering voor mij. Het is geen lichte en vrolijke lectuur, vrij theoretisch ook. Maar lieve mensen: wat een openbaring! Graag deel ik enkele stukjes die gaan over zelfsabotage. Ik plukte ze van de website stressmanagement.be van dr. Luc Swinnen. Als jullie getriggerd zijn, lees dan zeker verder!

• Self-Sabotage en Nice People: een van de meest voorkomende manieren van zelfsabotage is het behagen van anderen, je eigen mening niet zeggen en toegeven om niet in conflicten verzeild te geraken. Dat is fout! Als je goede relaties wilt hebben met je partner, je familie, je kinderen en je vrienden, dan moet je uitkomen voor wat je wilt. Onderdruk je eigen behoeften niet.
  
  
• Self-Sabotage en uitstelgedrag: ook uitstelgedrag is een vorm van zelfsabotage. Het schaadt je kansen, je carrière, je trots en je relaties met anderen. In de eindfase leidt dit regelrecht naar een burn-out. Door deadlines die niet gehaald worden, kansen die gemist worden, relaties die stuk gaan.
  
  
• Het Zeigarnik-effect van uitstelgedrag: Zeigarnik zag dat bij het beginnen van een taak onze hersenen een soort taakspanning opbouwen. Die spanning blijft doorwerken tot alles netjes afgewerkt is. Bij uitstel blijven de niet afgewerkte taken aan je hersenen en lichaam vreten, en dat is niet goed!

 

Confrontatie

Dag lieve mensen allemaal. Carrièreswitch, daar had ik het over. En niet goed weten wat ik wil. En no guts, no glory.

Ik heb de laatste maanden meer dan gewoonlijk nagedacht. En ik heb meer dan gewoonlijk ‘op het internet gezeten’. Daar ontdekte ik een wereld vol informatie en interessante, relevante, ontroerende en inspirerende verhalen.

Ik heb me, zittend en surfend, verdiept in de wereld van burn-out, depressie en stress. Niet voor de fun, maar omdat ik erdoor getroffen ben. Dat gebeurde 10 jaar geleden al eens, en nu opnieuw. De eerste keer waren de symptomen van burn-out het ergst. Nu halen de tekenen van depressie de bovenhand. Wat dat met een mens doet, kan ik niet beschrijven in een blog. Daar kan ik een boek over schrijven.

Auwch. Confrontatie. Weer een burn-out?! Een ezel stoot zich toch geen twee keer aan dezelfde steen? Dat had je toch kunnen voorkomen, hoor ik je denken. Dat is zo. Maar laat me vertellen waarom ik dat niet heb gedaan -iets vergoelijken kan ik heel goed. ;-)

Een burn-out/depressie voorkomen, impliceert dat je stilstaat, nadenkt en verandert:

• Dat stilstaan ging moeilijk. Ik had namelijk geen tijd. Om privé-redenen, uit onwetendheid, uit naïviteit… Stilstaan zit niet in m’n natuur. Ik ben een doener. Eentje die blijft gaan. Een Duracell-konijn. Tegen beter weten in doordoen, denken dat dat zo hoort, denken dat dat van me verwacht wordt. En ik wil vooral geen hulp.
  
  
• Nadenken? Ook daar heb je tijd voor nodig. En ik had het veel te druk. Met werk, kinderen, lijstjes afwerken, piekeren…
  
  
• Veranderen? Dat vraagt inzicht en moed. Het is makkelijker om te denken ‘ik heb geen tijd’.

Confrontatie. Auwch. Eigenlijk zijn dat allemaal excuses -ook wel smoezen, voorwendsels of uitvluchten genoemd. Niet doen wat je weet of voelt dat je moet doen. Niet luisteren naar je lichaam, je hart, je ziel… da’s dom. Want uiteindelijk ontploft de boel in je gezicht. Daarom stoten we ons twee keer -of vaker- aan dezelfde steen. Het is een vorm van zelfsabotage. Maar daarover meer in een volgende blog. Groetjes!

Nieuw jaar, nieuwe job?

Dag joblogliefhebbers. Op 17 januari vervoeg ik de grote groep van 464.098 werklozen, dat is 8,5% van de actieve bevolking in dit land! Tot dan ontvang ik nog een loon van m'n ex-werkgever. Drie maanden geleden was ik ondersteboven van het feit dat ik werkloos zou worden. Ondertussen heb ik het gerelativeerd, en zie ik ook vele mogelijkheden in plaats van enkel moeilijkheden.

48 ben ik, en dat kan een voordeel zijn.

• Ik heb veel ervaring als manager, ben vlot drietalig en pas me snel aan in nieuwe omstandigheden.
• Ik heb veel gereisd en in het buitenland gewerkt. Daardoor zijn diversiteit en samenwerken -ook met mensen uit andere culturen en met andere meningen- me niet vreemd.
• Ik heb een groot gezin. Daardoor ben ik sterk in organiseren en plannen, en leerde ik bemiddelen bij conflicten. Doorzettingsvermogen en diplomatie zijn voor mij geen loze woorden.

48 ben ik, en dat kan ook een nadeel zijn.

• Met schaamte moet ik toegeven dat ik met tablets, smartphones en sociale media behoorlijk wat meningsverschillen heb.
• Ik ben 'kostelijk' vanwege mijn leeftijd.
• Grote diploma's heb ik niet. Nadat ik op m'n 18de thuis vertrok, heb ik m'n 'studies' in Frankrijk verdergezet. Die bestonden erin au-pair te werken en Frans te leren. Dat laatste was nodig. Ik groeide namelijk op in de Kempen -ver weg van Brussel en de Noordzee- waar kennis van het Frans 'niet belangrijk' was.

Moeilijkheden tijdens mijn zoektocht naar werk? Ja die zijn er. Maar niet het gebrek aan diploma's speelt me het meeste parten. Een van de grootste moeilijkheden ben ikzelf. Want… wat wil ik doen? Opnieuw een job als manager en teamleider? Ik heb honderden mensen, in acht verschillende bedrijven, in x-aantal teams gehad. En ik merk dat ik het niet meer kan opbrengen: de niet gemotiveerden motiveren, doelstellingen behalen, verantwoording afleggen... Wil ik dat nog? Het eerlijke antwoord is: neen. Neen! Het financiële antwoord? Het zal wel moeten. Want hoelang lukt het me met enkel stempelgeld?

Toch wil ik ook de mogelijkheden die ik heb niet uit het oog verliezen. Stiekem droom ik van een carrièreswitch. Van totaal iets anders. Van iets nuttig, iets voor mezelf, iets met meerwaarde. Alleen zijn er nog heel veel vragen onbeantwoord. Zoals: wat ga ik doen, gaat me dat lukken, ga ik het kunnen, zal ik durven? Want 'no guts, no glorie'! Ik hou jullie op de hoogte…